اصل بهاي تمام شده
اصول حسابداری
اصول حسابداري قواعدي كلي است كه حسابداران آن را مبناي استفاده و اجراي كار در كليۀ مراحل اجراي عمليات حسابداري مورد استفاده قرار مي دهند.
اصول حسابداری عبارت اند از:
1 – اصل بهاي تمام شده،
2 – اصل تحقق درآمد،
3 – اصل تطابق هزينه ها با درآمدها،
4 – اصل افشا.
اولین اصل در اصول حسابداری اصل بهاي تمام شدۀ تاريخي
به موجب اصل بهاي تمام شده تاريخي (یکی از اصول حسابداری)، تمام رويدادهاي مالي به بهاي تمام شده در تاريخ وقوع ثبت و در صورت هاي مالي منعكس مي شوند و چنانچه بعداً ارزش پولي آنها افزايش يابد، اين افزايش شناسائي و ثبت نمي شود.
امكان دارد كه مؤسسه گاه یکی از اقلام دارايي را به قيمتي بيش از آنچه بايد باشد، خريداري كند اما هميشه فرض براين است كه در معامله قضاوت صحيح بكار رفته و مؤسسه نمي توانسته است دارايي يا خدمت را به قيمتي كمتر تحصيل كند.
بهاي تمام شده تاريخي مبلغي است كه در ازاي آن خريدار و فروشنده اي آگاه و مايل، در شرايط عادي یک دارايي را با پول مبادله مي کنند.
بهاي تمام شده تاريخي دو نارسايي عمده دارد :
اول آن كه ارزش دارايي هاي هر مؤسسه پس از گذشت مدتي نسبتاً طولاني، تغ يير ميك‌ند و به اين ترتيب بهاي تمام شده تاريخي به عنوان مقياس اندازه گيري منابع موجود، اعتبار خود را از دست مي دهد.
دوم آن كه دارايي هاي كي مؤسسه معمولاً در طول زمان تحصيل ميشود و بهاي تمام شده آن بر مبناي قيمت هاي زمان تحصيل است و قيمت ها معمولاً با گذر زمان تغيير مي يابد.
بنابراين اقلامي كه به عنوان دارايي باهم جمع و در ترازنامه یک جا ارائه مي شوند، به علت تغييرات مقياس اندازه گيري آنها نمي تواند به عنوان ارقامي كه تفسير دقيقي را ممكن مي سازد تلقي شود.
با وجود نارسايي هاي فوق معمولاً مبلغ دارايي ها به بهاي تمام شده تاريخي در زمان تحصيل دارايي در حساب هاثبت و گزارش می شوند.
