اصل بهای تمام شده
اصول حسابداری
اصول حسابداری قواعدی کلی است که حسابداران آن را مبنای استفاده و اجرای کار در کلیۀ مراحل اجرای عملیات حسابداری مورد استفاده قرار می دهند.
اصول حسابداری عبارت اند از:
۱ – اصل بهای تمام شده،
۲ – اصل تحقق درآمد،
۳ – اصل تطابق هزینه ها با درآمدها،
۴ – اصل افشا.
اولین اصل در اصول حسابداری اصل بهای تمام شدۀ تاریخی
به موجب اصل بهای تمام شده تاریخی (یکی از اصول حسابداری)، تمام رویدادهای مالی به بهای تمام شده در تاریخ وقوع ثبت و در صورت های مالی منعکس می شوند و چنانچه بعداً ارزش پولی آنها افزایش یابد، این افزایش شناسائی و ثبت نمی شود.
امکان دارد که مؤسسه گاه یکی از اقلام دارایی را به قیمتی بیش از آنچه باید باشد، خریداری کند اما همیشه فرض براین است که در معامله قضاوت صحیح بکار رفته و مؤسسه نمی توانسته است دارایی یا خدمت را به قیمتی کمتر تحصیل کند.
بهای تمام شده تاریخی مبلغی است که در ازای آن خریدار و فروشنده ای آگاه و مایل، در شرایط عادی یک دارایی را با پول مبادله می کنند.
بهای تمام شده تاریخی دو نارسایی عمده دارد :
اول آن که ارزش دارایی های هر مؤسسه پس از گذشت مدتی نسبتاً طولانی، تغ ییر میکند و به این ترتیب بهای تمام شده تاریخی به عنوان مقیاس اندازه گیری منابع موجود، اعتبار خود را از دست می دهد.
دوم آن که دارایی های کی مؤسسه معمولاً در طول زمان تحصیل میشود و بهای تمام شده آن بر مبنای قیمت های زمان تحصیل است و قیمت ها معمولاً با گذر زمان تغییر می یابد.
بنابراین اقلامی که به عنوان دارایی باهم جمع و در ترازنامه یک جا ارائه می شوند، به علت تغییرات مقیاس اندازه گیری آنها نمی تواند به عنوان ارقامی که تفسیر دقیقی را ممکن می سازد تلقی شود.
با وجود نارسایی های فوق معمولاً مبلغ دارایی ها به بهای تمام شده تاریخی در زمان تحصیل دارایی در حساب هاثبت و گزارش می شوند.